Schijnheiligen

We hebben voor de gelegenheid de gordijnen geopend en staren naar buiten, in de hoop een glimp van hem en zijn gevolg op te vangen. Dan is het zover.

Langzaam sjokt de schimmel aan ons kamerraam voorbij. Al even traag wuift de goedheiligman naar de menigte die op hem wachtte. Door het dolle heen van de opwinding en de suiker, rennen kinderen kriskras door elkaar, op zoek naar nog eens een handvol pepernoten, al dan niet glutenvrij. Want met lekkernijen strooien ze rijkelijk, de trouwe knechten van Sinterklaas.

Zoals altijd in Son en Breugel zijn de knechtjes zwart. Tradities poets je niet zomaar weg binnen één generatie, zelfs al passen ze volgens velen niet meer in het huidige, multiculturele Nederland. Ongetwijfeld kijken we over enkele decennia terug op deze periode als alweer een zwarte bladzijde van onze geschiedenis. In de wetenschap dat hij, in al zijn wijsheid, nu al beter zou kunnen kiezen voor anderkleurige pietjes, maakt hem toch een klein beetje een schijnheiligman in plaats van een goedheiligman.

Vroeger, toen dit kleurrijke thema nog niet zo beladen was, had je ook al schijnheiligen. Die zaten op zondag vooraan in de kerk, zongen uit volle borst mee met de pastoor en lieten het geluid van hun, in het offermandje vallende, klinkende munten, door het heilige huis galmen. Als waren ze God zelf. En na de mis huiswaarts, met de kin omhoog, om zich vervolgens weer een week lang schuldig te maken aan alles wat God verboden had.

Nu ook de kerk is leeggelopen, duikt er weer een nieuwe schijnheilige op. Deze herken je aan het plastic zakje. Het plastic zakje? Ja, het plastic zakje. Door, duidelijk zichtbaar, een plastic zakje aan de hondenriem te knopen, wekt de schijnheilige de indruk dat hij, of zij, dat zakje gaat gebruiken om de eerstvolgende keutel, die zijn of haar viervoeter achterlaat, op te ruimen. Maar bij de schijnheiligen is het zakje zo strak om de riem geknoopt, dat het met geen mogelijkheid nog los te krijgen is. Dat hoeft ook niet, want ze zijn toch niet van plan het te gebruiken. Ook is het plastic sleets, doordat het steeds door weer en wind, doelloos wordt meegezeuld. Jaar in, jaar uit.

Toen ik de flyer van Zonhove las, had ik te doen met de cliënten en medewerkers van Zonhove die steeds maar weer geconfronteerd worden met de schijnheilige gedrag van menig hondenbezitter. De tekst en bijpassende foto laten geen ruimte voor misverstanden; mensen, ruim alstublieft ‘uw’ hondenpoep op.

Scroll naar boven